Εκεί στη Δυτική Αττική…(μέρες καραντίνας…)

• Ακριβώς μετά από δυο βδομάδες επιχειρούμε να σπάσουμε λίγο την… “κορωνοΐλα” που έχει πλήξει για τα καλά την ιστοσελίδα μας. Σε αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων που έχει μπει πλέον η καθημερινότητά μας, όλα έχουν μπει στον πάγο με άγνωστο το πότε θα επανέλθουμε στην κανονικότητα. Όλες αυτές τις μέρες, που οι 4 τοίχοι έχουν γίνει η φυλακή μας και παράλληλα η… “σωτηρία μας”, διαπίστωσα αυτό που λένε ότι “εκτιμάς κάτι όταν το χάσεις”. Είμαι σίγουρος  πολλοί θα νιώθετε το ίδιο. Προσωπικά, έχοντας συνηθίσει επί 14 χρόνια κάθε Σαββατοκύριακο να είμαι σε κάποιο γήπεδο και μετά να γράφω σχεδόν 40 ρεπορτάζ αγώνων, από ένα σημείο και μετά, με κούραζε. Έλεγα, “ωχ πάλι ήρθε το ΣΚ, θα λιώσουμε πάνω στο πληκτρολόγιο και στο τηλέφωνο”. Θα μου πείτε είναι κάτι που σου αρέσει. Φυσικά, για αυτό και το κάνω και θα συνεχίσω όσο μας το επιτρέψουν οι καιροί. Αυτές τις δυο βδομάδες λοιπόν, κατάλαβα ότι η μικρή γκρίνια στον ερχομό κάθε Σαββατοκύριακου, οι πονοκέφαλοι και οι αϋπνίες τα βράδια της Κυριακής μετά το κλείσιμο, το πρωινό ξύπνημα της Δευτέρας για να πάω στη δουλειά, έστω με 4 ώρες ύπνο, ήταν αυτά που μου έδιναν νόημα και παράλληλα ζωή. Το ίδιο και εσείς, με τις δραστηριότητές σας, και για να αναφερθώ καθαρά αθλητικά. Σχολάει ο κόουτς από την εργασία του το μεσημέρι και παρά την κούραση, προσπαθεί να φέρει βόλτα 20 μαντραχαλάδες(δεν επιτρέπεται να εκφραστούμε αλλιώς….), να τους κάνει τρέξιμο και τακτική και το βράδυ στο κρεβάτι του, ή στον καναπέ του(αν είχε βραδιά Τσάμπιονς Λιγκ),  να σκέφτεται το πλάνο στον αγώνα της Κυριακής. Οι πρόεδροι, οι παράγοντες γενικότερα, να βρίσκονται το πρωί στο γραφείο τους στη δουλειά και να λένε στον πελάτη να περιμένει γιατί στο τηλέφωνο προσπαθεί να μάθει που παίζει ο τάδε παίκτης να τον κλείσει το Γενάρη ή μπορεί να έχει πάρει κάνα τηλέφωνο στην Ένωση να γκρινιάζει και εκείνος για το σφαλτσοσφύριγμα του διαιτητή στο 90 που δεν του έδωσε πέναλτι και πολλά άλλα τέτοια. Οι ποδοσφαιριστές με τη σειρά τους, σκυλοβαριούνται να πάνε για προπόνηση, όμως πρέπει οπωσδήποτε να έχουν νούμερο βασικού το Σαββατοκύριακο, για να βγάλουν καμιά σέλφι μετά τη μεγάλη νίκη και  στην καφετέρια τις επόμενες μέρες που θα βρεθούν με τους αντιπάλους να κάνουν καζούρα ο ένας με τον άλλον και παράλληλα να καταστρώνουν τα σχέδιά τους, από ποιον Πρόεδρα θα τα τσεπώσουν το ερχόμενο καλοκαίρι. Τι κοινό έχουμε όλοι μας μέσα από τις ιστορίες μας; Ότι στο τέλος πάντα κυνηγάμε ένα όνειρο. Δεν ξέρουμε αν θα το υλοποιήσουμε, αλλά το κυνηγάμε. Και πλέον μάθαμε να ονειρευόμαστε μόνο στον καναπέ μας και είδαμε τι δεν απολαμβάναμε τόσα χρόνια. Γιατί ό,τι κάναμε, έμενε πάντα να μας βαραίνει η γκρίνια, το πρέπει, ο αυτοσκοπός, το κέρδος, το δεδομένο. Όμως βλέπετε εν τέλει τίποτα δεν είναι δεδομένο.  Αν λοιπόν με το καλό επανέλθουμε και βγούμε από τις “μέρες της καραντίνας”, θα μας περιμένουν πάλι δυσκολίες, θέλω να πιστεύω όμως ότι όλοι μας πλέον θα βγούμε έξω,  σε έναν κόσμο που θα είναι αρκετά διαφορετικός, και θα πρέπει πλέον να τον κάνουμε εμείς ονειρικό………
• Και για όσους δεν τους άγγιξαν τα παραπάνω, άντε να πω και καμιά είδηση, να έχει ίσως περισσότερο… νόημα το άρθρο. Πληροφορίες της στήλης θέλουν όλο αυτό το διάστημα  η ΕΠΟ να βρίσκεται σε συνεννόηση με όλες της Ενώσεις για το τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και πέρα. Όλα κρίνονται σε καθημερινή βάση και οι εξελίξεις αλλάζουν από λεπτό σε λεπτό. Αν η κατάσταση και ο περιορισμός κρατήσει και μετά το Πάσχα, εκτιμώ και από αυτά που μαθαίνω, να γίνονται σίγουρα οι τελικοί των Ενώσεων και οι βαθμολογίες να επικυρώνονται ως έχουν. Το ότι το γράφουμε εμείς από εδώ, δεν είναι μόνο εκτίμησή μας, αλλά και σοβαρή σκέψη από την ίδια την Ομοσπονδία. Η χρονιά στην ουσία αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι είναι χαμένη και αν φτάσουμε μέσα Ιουνίου, πολύ δύσκολο να μπουν οι Ενώσεις σε ολοκλήρωση των πρωταθλημάτων τους. Φυσικά το ίδιο ίσως συμβεί και στις επαγγελματικές κατηγορίες. Για όποια επίσημη εξέλιξη η ιστοσελίδα μας έχει πάντα τα “αυτιά” της ανοικτά και θα σας ενημερώνει…….

ΥΓ: Το άρθρο είναι αφιερωμένο σε όλες τις εκείνες τις ψυχές στον κόσμο μας, που δυστυχώς δεν κατάφεραν να κερδίσουν αυτή την “απάνθρωπη” μάχη. Εύχομαι οι απώλειες όσο περνάει ο χρόνος να λιγοστεύουν  στον πλανήτη μας και να μπορέσει η ανθρωπότητα επιτέλους από εδώ και στο εξής να εστιάσει στην εξέλιξή μας…….

ΥΓ2: Αν μετά από απραξία εβδομάδων καταφέραμε να γράψουμε έστω και λίγες σειρές, μην αγχώνεστε μάγκες. Αν το “τόπι” το κατέχεις, δεν ξεχνιέται…Και η μπάλα στη φωτό μας περιμένει… Καλή δύναμη φίλοι μου…..