Η Τζόρτζια Μελόνι, η μεσαία τάξη και ο Μιχάλης Κατσαρός

Γράφει ο Μάκης Κουβέλης,

Δημοσιογράφος

H αποσταθεροποίηση, η αποδιοργάνωση και ο αποσυντονισμός των πολιτικών συστημάτων στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η ανάρρηση στην εξουσία ακροδεξιών, ρατσιστικών, “αντισυστημικών” και μετα-φασιστικών κομμάτων έχουν ως γενεσιουργό αιτία, την κατάρρευση της κοινωνικής συνοχής -απόρροια των νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων δημοσιονομικής και οικονομικης πειθαρχίας που επέβαλλαν μέσω του Δ.Ν.Τ. στο ευρωενωσιακό μπλοκ, οι κυρίαρχες τάξεις μετά το χρηματοπιστωτικό κραχ του 2008 στην Μέκκα του καπιταλισμού.

Στρατηγικός στόχος τους ήταν και παραμένει, παρά τις έντονες αντιδράσεις, την κοινωνική δυσφορία και την διακινδύνευση της συστημικής ευστάθειας και σταθερότητας, η μετακύλιση του κόστους, της απαξίωσης και καταστροφής τμήματος του κεφαλαίου, στην μεσαία -ανώτερη και κατώτερη- κοινωνική διαστρωμάτωση και η διαφύλαξη των “θεϊκών” προνομίων -κερδοφορία κεφαλαίου και τεράστια συσσώρευση πλούτου- που εξασφαλίζουν την διαιώνιση της ηγεμονίας και την πρωτοκαθεδρία στην οικονομική και κοινωνική πυραμίδα.

Η επιλογή αυτή των νεοφιλελεύθερων ελιτ που εκφράστηκε μέσα απο ένα μείγμα σκληρών οικονομικών πολιτικών,που στο επίκεντρό τους ειχαν την διεύρυνση της ανισοκατανομής του πλούτου και των εισοδημάτων,οδήγησε στην “προλεταριοποίηση” των πιο αδύναμων μεσοστρωμάτων και στην μαζική έξοδό τους από τον Ευρωπαϊκό κεφαλαιοκρατικό επίγειο Παράδεισο,ο οποίος τα χρόνια της ευημερίας, της ευμάρειας και της ευδαιμονίας, υπόσχονταν την Αιώνια ζωή και Βασιλεία.

Την ίδια στιγμή η ανασύνταξη και η ανασυγκρότηση του παγκόσμιου καπιταλισμού σε συνθήκες βαθύτατων τεχνολογικών μεταβολών που επιβάλλει η 4η βιομηχανική επανάσταση –ρομποτοποίηση και αυτοματοποίηση παραγωγής- σε συνδυασμό με την υστέρηση του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού έναντι του Αμερικανικού και του Ασιατικού -η βιομηχανική παραγωγή και οι τεχνολογικοί κολοσσοί βρίσκονται πλέον εκτός ευρωπαϊκής επικράτειας- επιδεινώνουν την κρίση και οδηγούν σε απόγνωση σημαντικά τμήματα των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων που ανακαλύπτουν με “βίαιο” τρόπο ότι ο νέος κόσμος δεν είναι συμπεριληπτικός αλλά ακραία “δαρβινικός” και ανταγωνιστικός.

Ο καπιταλισμός της αφθονίας, της ανεμελιάς και των βεβαιοτήτων, τελείωσε προειδοποίησε ο Γάλλος πρόεδρος Ε.Μακρόν….

Το αίσθημα της εξαπάτησης, της απόρριψης, της απόγνωσης και της συνειδητοποίησης του ρόλου του αποσυνάγωγου και του εκπεσόντος αγγέλου -στις δυτικές μετανεωτερικές κοινωνίες με τις πολλαπλές ταυτοτικές κρίσεις, πολιτισμικές, ιδεολογικές και θρησκευτικές και τα κυρίαρχα πρότυπα που εξυμνούν την δύναμη και τον πλούτο -οδηγεί την μεσαία, μικροαστική και την ανώτερη και κατώτερη εισοδηματική τάξη της μισθωτής εργασίας, σε υπαρξιακή κρίση και αναζήτηση του Μεσσία που υπόσχεται την γη της επαγγελίας και την αποκατάσταση της “φυσικής” και κοινωνικής τάξης πραγμάτων.

Σε αυτό το χρονικό και ιστορικό σημείο καμπής και μετάβασης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού στο άγνωστο με… βάρκα την ελπίδα -οι γεωπολιτικές θύελλες και οι ενεργειακές καταιγίδες δεν του επιτρέπουν να χαράξει αυτόνομη πορεία και να διασώσει ό,τι… σώζεται- εμφανίζονται επί σκηνής νέοι πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες, με λαϊκοπατριωτικό, ούλτρα δεξιό, “αντισυστημικό”, ενίοτε και “αντικαπιταλιστικό” λόγο, και κόβουν “τρελά” εισιτήρια, γεμίζουν τα ταμεία, τις πλατείες και τους εξώστες και υπόσχονται, ρήξεις με το ιερατείο των Βρυξελλών, νέα κοινωνικά συμβόλαια ανάπτυξης και ευημερίας με τα μικρομεσαία στρώματα και παρεμβάσεις στο Ευρωπαϊκό εποικοδόμημα που θα αποκαθιστούν στην συλλογική συνείδηση του Έθνους, την ένδοξη Πατρίδα–εξαιρουμένων “βεβαίως, βεβαίως“ των ιμπεριαλισμών, των αποκοιοκρατιών, των εκστρατειών, των επεμβάσεων, των πολέμων, των στρατιωτικών δικτατοριών, των φασισμών και του Ναζισμού.

Η ρητορική αυτή, όπως φάνηκε και στην Ιταλία με την Τζόρτζια Μελόνι και τα Αδέλφια της,που με δημοκρατικές εκλογές πήραν την πολιτική εξουσία,αποδίδει καρπούς γοητεύει, συναρπάζει,καλλιεργεί ψευδαισθήσεις, κερδίζει χρόνο για το σύστημα και κυρίως καλλιεργεί αυταπάτες ότι ένας άλλος κόσμος -σε μια Ευρώπη των Εθνών-Κρατών απεξαρτημένων από τα γραφειοκρατικά δεσμά των Βρυξελλών, είναι εφικτός –αποκρύπτοντας την ιστορική αλήθεια ότι αυτή η Ευρώπη οδήγησε σε δύο παγκόσμιους πολέμους.

Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες που βιώνουν την πολιτική εμπειρία της εκτόξευσης των ποσοστών των ακροδεξιών κομμάτων στοιχηματίζουν πλέον ότι μετά την Μελόνι στην Ιταλία κοντοζυγώνει στην Γαλλία η ώρα της Λεπέν ενώ και η Εναλλακτική για την Γερμανία ΑfD στις δημοσκοπήσεις υπερβαίνει πλέον το 15%.

Στην καρδιά δηλαδή του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού, στις τρεις χώρες που δίνουν υπόσταση και ενσαρκώνουν το όραμα και το κοινό πεπρωμένο της Γηραιάς Ηπείρου, πνέουν θυελλώδεις άνεμοι ακροδεξιάς προέλευσης που απειλούν να συμπαρασύρουν τους πυλώνες του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος…

«Μην αμελήσετε
Πάρτε μαζί σας νερό
Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία…»
Μιχάλης Κατσαρός