Ο Παζολίνι, ο Σοστακόβιτς και …ο Χατζηπαναγής

Γράφει ο ΜΑΚΗΣ ΚΟΥΒΕΛΗΣ

…Αναζητώντας την αισθητική, την ποίηση και την μαγεία της στρογγυλής θεάς, τις χορευτικές παρτιτούρες των γητευτών της μπάλας και τους αρτίστες με τις περίτεχνες ντρίμπλες,που ερωτοτροπούν στο τερέν, με το πάθος του Νουρέγιεφ και ”πυρπολούν” τα όνειρα στην εξέδρα, μια αόρατη δύναμη, υπερφυσική, που μεταμορφώνει το κάλλος σε χαρμοσύνη και τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες σε ηδονές, θα σε οδηγήσει στα στέκια των ”εραστών” της αλάνας και στις γειτονιές των αναμνήσεων, των ”άγουρων” χρόνων ,όπου η μυσταγωγία. ο ρομαντισμός, η έκσταση, ο πόθος και η λατρεία  για τον  Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο, τον ιπτάμενο Ολλανδό,τον ”Κάιζερ”και τον ”Bomber” Μίλερ, δονούσαν την εφηβική σου ύπαρξη και υπόσχονταν ατέλειωτα και ανέμελα καλοκαίρια.

Στα ”αυτοσχέδια” γήπεδα της νιότης, με το χώμα και το χαλίκι, εκεί που το γρασίδι φύτρωνε μόνο ανάμεσα στις πέτρες ,θα ξαναβρείς τις ρίζες, τις απαρχές και το νόημα της ποδοσφαιρικής τελετουργίας, θα συναντήσεις ”μαστόρους”, λάτιν, μπαλαδόρους , ιδιοφυΐες, που περνούσαν το΄΄τόπι΄΄μέσα απο το κεφάλι της  βελόνας και ”οιστρηλατημένους” φιλάθλους που λαχταρούσαν’ τα ”Ζογκλερικά”του αέρινου εξτρέμ-έπαιζε στά ”φτερά” και ντρίμπλαρε πάνω στην γραμμή ακόμη και την σκιά του- Είμαι περήφανος για την ντρίμπλα που έφαγα. Συμμετείχα σε ένα έργο τέχνης, ομολόγησε στα ”ύστερα” χρόνια,ο ”γρανιτένιος” Νίκος Νταμπίζας, μετά απο ένα επικό άδειασμα του Ντέβις Μπέργκαμπ -τα ”Δαντελένια ”10άρια με τα πόδια΄΄διαβήτες΄΄που σχεδίαζαν ”κυκλωτικούς” και ”διονυσιακούς΄΄χορούς και την ”Ευψυχία” την ρώμη και την ”θυσιαστικη” αφοσίωση του ”Ακρίτα” που μάχεται στην άμυνα και στο ”τέρμα”, ως έσχατος υπερασπιστής. υπερ βωμών και ”ανέπαφων” εστιών.
Σε αυτό το ”μεθυστικό” ταξίδι ,στην μηχανή του χρόνου, συντροφιά με το παλίμψηστο της μνήμης και το ”Αιώνιο Πάθος” του Μάνου Χατζιδάκι-στην Κυριακάτικη  μπαλάντα για τον θρυλικό Τζόρτζ Μπέστ ”Υπηρξεν ο καλύτερος” !!-θα ανταμώσεις τις”σαίτες”, τις”μπαλαδόφατσες”, τους”μερακλήδες” ,τον ”ψαλιδάκια”, το”ρουκετοβόλο”, το ”τσεκούρι”,το ”δρεπάνι”,τον ”τακουνάκια”. τον ”βράχο”,τον ”αίλουρο” τον ”μαέστρο” τον ‘κανονιέρη” και θα ”ξανάβρεις στους μπαξέδες” ,στα ηλιοβασιλέματα και στα αξέχαστα δειλινά της νιότης, εξωτικές φιγούρες να χορεύουν με την μπάλα -στο ”τρανζίστορ” που έπαιζε στην διαπασών-και να ‘φλογίζουν’ τα όνειρα και τις καρδιές.
Αναμεσά τους, θα ξεχωρίσεις τον Γιώργο Δεληκάρη, τον Μίμη Δομάζο, τον Γιώργο Κούδα, τον Μίμη Παπαϊωάννου τον Γιώργο Σιδέρη με κορυφαίο όλων, τον μεγαλύτερο Έλληνα μπαλαδόρο του 20ου αιώνα ,τον Βασίλη Χατζηπαναγή ,τον Έλληνα Νουρέγιεφ, τον Βάσια- και σε ποιόν δεν μοίρασε δραμαμίνη?- που τα πρωτοσέλιδα της εποχής έγραφαν.”ΑΥΤΟΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΓΕΝΝΗΣΕ ΜΑΝΑ,ΑΛΛΑ ΜΠΑΛΑ”!!.
Ιερά τέρατα-στο πάνθεον με τις γήινες θεότητες της ευτυχίας- σολίστες, βιρτουόζοι ”εγκλωβισμένοι” σε σώματα ποδοσφαιριστών, ευαγγελιστές της χαράς, θησαυρίσματα στην Κιβωτό της μνήμης, θα διεγείρουν πάντα τις αισθήσεις και θα θυμίζουν με τό ”ειδωλό” τους ο,τι το ταλέντο, η έμπνευση, ο αυτοσχεδιασμός και η φαντασία, ”Το χερι του θεού Ντιέγκο”, έκαναν το ποδόσφαιρο -”ΤΟ ΜΠΑΛΕΤΟ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ”-κατά τον ορισμό του κορυφαίου Ρώσου συνθέτη του 20ου αιώνα, Ντμίτρι Σοστακόβιτς- μια ιστορία τέχνης και πάθους-”ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΙΕΡΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ”-Πιέρ Πάολο Παζολίνι.