Ας βαδίσουμε στα χνάρια του Μίκη…

Του Φώτη Περιφάνη

Κάθε κοινωνική ομάδα στον κόσμο μας δημιουργεί το δικό του πολιτισμό. Οικογένεια, εργασία, ομάδες, μπάντες, όπου συναντιούνται οι άνθρωποι και συνυπάρχουν εκεί στον έξω κόσμο προάγουν ένα είδος πολιτισμού. Το κάθε τι με το δικό του στυλ, εφαρμόζει ιδέες και πράξεις, που στη συνέχεια γίνονται αντιλήψεις και νοοτροπίες και μετέπειτα χαράζουν ένα ένα πεδίο, στο οποίο δημιουργούνται παραδόσεις, συνήθειες και κάποιες φορές μέσα από αυτές τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις γεννιούνται  μύθοι και ήρωες.

Ο αθλητισμός και η μουσική είναι λένε δυο πράγματα αλληλένδετα. Με κάποιο τρόπο συναντιούνται.  Ότι το ένα ενισχύει το άλλο με τον τρόπο του. Η μουσική χρειάζεται έμπνευση. Η έμπνευση χρειάζεται εκτόνωση. Με τον αθλητισμό εκτονώνεσαι, ώστε να σου έρθει η έμπνευση μετά μουσικής. Όλα αυτά είπαμε δημιουργούν πολιτισμούς. Μέσα από ένα κοινωνικό σύνολο. Υπάρχουν όμως και οι φωτεινές εξαιρέσεις…

Όταν ένας άνθρωπος είναι Πολιτισμός από μόνος του. Από τον τρόπο ζωής του, την επιρροή του από το έργο του, καθαρά το έργο του, με πνευματικό κόπο και ανησυχίες και με έναν και μοναδικό σκοπό. Αυτός ο ένας να προσπαθήσει να τους ενώσει όλους. Να κάνει την κοινωνία να “αγκαλιαστεί” με τις όποιες διαφορές της. Να δει ο κάθε άνθρωπος την αλήθεια του άλλου. Και να συγκρουστεί πολιτισμένα.  Αυτό προσπάθησε ο μοναδικός Μίκης Θεοδωράκης. Μέσα από τη μουσική του και τα ποιήματα όλων αυτών των σπουδαίων που μελοποίησε, θέλησε να μας φέρει όλους κοντά, σε εποχές μάλιστα που ο κόσμος ήταν βαθιά πολιτικοποιημένος. Αν τα κατάφερε; Η απάντηση είναι μέσα μας…

Το stoplekto.gr δεν θα μπορούσε να μη συμμετάσχει στο τριήμερο πένθος για την απώλεια του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη. Πολλοί γράφουν “ο τελευταίος από τους μεγάλους”, “γινόμαστε πιο φτωχοί”…

Για αυτό, για να παρηγορηθούμε κάπως, ας γίνουμε εμείς η προέκταση αυτών των ανθρώπων που δύσκολα αντικαθίστανται…Για να φτιάξουμε την κοινωνία μας, που ήταν και η φιλοσοφία όλων αυτών των σημαντικών, τους οποίους ασυνείδητα κουβαλούμε μέσα μας…Να διατηρήσουμε ο απλός κόσμος τα οράματά τους…και ποτέ δεν ξέρεις, έτσι δημιουργείς την ελπίδα…

Γλυκέ μου συ δε χάθηκες – 1960

Στίχοι: Γιάννης Ριτσος

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη

Γιε μου ποια μοίρα στο ’γραφε, ωιμέ
και ποια μου το’ χε γράψει.
Τέτοιον καημό τέτοια φωτιά, καημέ
στα στήθια μου ν’ ανάψει.

Γλυκέ μου εσύ δε χάθηκες, ωιμέ,
μέσα στις φλέβες μου είσαι.
Γιε μου, στις φλέβες ολουνών
καημέ έμπα βαθιά και ζήσε.

Γιάννης Ρίτσος- Μίκης Θεοδωράκης