Αξίζει τέτοια τύχη ο Εθνικός Πειραιά….;

Του Φώτη Περιφάνη

Μια δύσκολη μέρα η σημερινή στις τάξεις του Εθνικού Πειραιά. Όχι τόσο για την ήττα της ομάδας στη Ραφήνα. Όσο για τα όσα διαδραματίστηκαν στο γήπεδο μετά τη λήξη του αγώνα. Είναι η στιγμή θεωρώ που πρέπει να γραφτούν κάποια πράγματα, για το τι συμβαίνει το τελευταίο διάστημα στο σύλλογο κι αν πραγματικά αξίζει μια ιστορική ομάδα σαν τον Εθνικό, τέτοιας διαχείρισης και τύχης.

Τα σημερινά απαράδεκτα επεισόδια, που είχαν ως αποτέλεσμα την επίθεση σε βάρος του διαιτητή της αναμέτρησης, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισαν το ποτήρι και πλέον ο Εθνικός είναι αντιμέτωπος με πολύ βαριά “καμπάνα”, που θα τον φέρει αντιμέτωπο πλέον με το μέλλον του. Για όλη αυτή την κατάσταση θεωρώ μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει η σημερινή διοίκηση του Εθνικού, για το πώς έχει διαχειριστεί, ειδικά επικοινωνιακά πολλά μέσα στη χρονιά. Με τακτικές και πολιτικές που εφαρμοζόντουσαν σε άλλες εποχές, ανακοινώσεις, δηλώσεις του στυλ “Καλώς τα παιδιά” και τελικά να μας γυρίζει μπούμερανγκ, γκρίνια κάθε βδομάδα για τη διαιτησία και όλα αυτά ενώ η ομάδα αγωνιστικά χωρίς να πείθει μέχρι τον σημερινό αγώνα με τη Θύελλα Ραφήνας, απείχε μόλις 3 βαθμούς από την κορυφή. Και απορώ εδώ. Όσο και να έχει αδικηθεί φέτος ο Εθνικός και να έχουν ευνοηθεί οι άλλοι, μιλάμε για μόλις τρεις βαθμούς διαφορά. Αν εξαιρέσουμε δυο τρεις ομίλους στη Γ’ Εθνική, που η πρωτιά φαίνεται ξεκάθαρη, στους περισσότερους οι ομάδες που κυνηγούν την άνοδο βρίσκονται κοντά βαθμολογικά, καθώς όλοι έχουν και θα έχουν μέχρι το φινάλε βαθμολογικές απώλειες. Την περασμένη βδομάδα η Προοδευτική γκέλαρε στην Νίκαια από τη Θύελλα Ραφήνας. Ο Καραβάς πήρε έναν πόντο μες την Ελευσίνα την όγδοη αγωνιστική. Καμία ομάδα δεν έχει συμβόλαιο με τη νίκη. Όλη όμως αυτή η αντίδραση της διοίκησης του Εθνικού, ότι για όλα φταίνε οι άλλοι και μας “κυνηγάνε”, αυτός ο τυχοδιωκτισμός, ενώ θα τονίσω πάλι, η ομάδα ήταν μόλις τρεις βαθμούς πίσω από την κορυφή, περισσότερο κακό έκανε τόσο στον ίδιο το σύλλογο, αλλά και στον κόσμο της. Αδυναμίες πήγαν να καλυφθούν με πολλά κόλπα, όπως μεταγραφές αεροδρομίου, που ακόμα δεν έχουν παίξει, με χρήματα να δίνονται άσκοπα χωρίς ποδοσφαιρικό πλάνο και να αλλάζει ο προπονητής σε μια τελείως άτοπη χρονική στιγμή, με τον αντικαταστάτη του μάλιστα να μην εμπνέει και σιγουριά κατά κοινή ομολογία. Βάζοντας πίσω λοιπόν το ποδόσφαιρο, η διοίκηση του Εθνικού έφτιαξε μια βιτρίνα στη σφαίρα της φαντασίας, χωρίς όμως ουσιαστικά να κοιτάει το πρόβλημα από τη ρίζα του.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, με όλο το σεβασμό, η κατάσταση στον Εθνικό έφτασε εδώ που έφτασε για δύο λόγους. Ο πρώτος, το ανέφερα, δεν υπάρχει ουσιαστικό ποδοσφαιρικό πλάνο.  Ο δεύτερος και για μένα ο κυριότερος. Ο σύλλογος έχει χάσει την πειραϊκή του ταυτότητα. Και δεν εννοώ την έδρα. Ανέκαθεν ο Εθνικός ήταν δυστυχώς περιπλανώμενος έχοντας αγωνιστεί σαν γηπεδούχος στα περισσότερα γήπεδα της Αττικής τα τελευταία χρόνια. Εννοώ την πειραϊκή ταυτότητα στις αποφάσεις της διοίκησης. Αποφάσεις, που κυρίως εκφράζονται το τελευταίο διάστημα  μονοπρόσωπα. Λείπει από την ομάδα αυτή η πειραϊκή μαγκιά, που παλιότερες διοικήσεις είχαν και μπορούσαν σε δύσκολες καταστάσεις να βρίσκουν τρόπο να διαχειρίζονται τα προβλήματα βλέποντας καθαρά με αξιοπρέπεια και με περηφάνια ακόμα και την όποια αδικία. Αυτά τα στοιχεία έχουν εκλείψει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Και στο τέλος ο σύλλογος χάνει και το όποιο δίκιο μπορεί να έχει και καταντάει να γίνεται και γραφικός στα μάτια των υπολοίπων.

Τα σημερινά επεισόδια είναι καταδικαστέα από όλους τους υγιής φιλάθλους του Εθνικού. Ένα σωματείο που πριν κάποια χρόνια τελείως άδικα θρήνησε έναν αγαπητό της φίλαθλο, που σήμερα κάποιοι τον ξέχασαν στη “θολούρα” τους. Το παρελθόν του Εθνικού δεν αξίζει τέτοιων φαινομένων σήμερα.  Ξημερώνει μια δύσκολη μέρα για το ιστορικό σωματείο και με ψυχραιμία, ο φίλαθλος κόσμος του Εθνικού, που έχει μέσα του βαθιά τον αείμνηστο Γιάννη Ματζουράνη, θα πρέπει να αναρωτηθεί. Αξίζει τέτοια τύχη ο Εθνικός Πειραιά….;