Σταύρος Παναγιωτάκης: Το αντίο ενός πολεμιστή…

Στο χώρο του ποδοσφαίρου κάποιοι ποδοσφαιριστές ξεχωρίζουν για τις ικανότητες τους… κάποιοι άλλοι για το ήθος τους… κάποιοι άλλοι για την προσωπικότητά τους…αν με όλα αυτά φτιάξουμε ένα μίγμα και προσθέσουμε την τεράστια ψυχική δύναμη και το καλώς εννοούμενο πείσμα, τότε βγάζουμε το αποτέλεσμα που ονομάζεται ΣΤΑΎΡΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΗΣ…

Ο εξαιρετικός αυτός ποδοσφαιριστής, μα πάνω από όλα τεράστιος μαχητής, αποφάσισε στα 33 του χρόνια να αποσυρθεί από την ενεργό δράση…θέλησε λοιπόν μέσα από την ιστοσελίδα μας να απευθύνει το δικό του αντίο σε όλους όσους του στάθηκαν σε όλη αυτή την διαδρομή…

Ας δούμε λοιπόν τι μας είπε…

Ήρθε η ώρα να κρεμάσω και εγώ τα παπούτσια μου…
Ανεπίσημα αυτό έγινε πέρσι μέσα το πρόβλημα που προέκυψε στους αστραγάλους μου ( εκφυλιστική αρθρίτιδα με αρκετά οστεόφυτα και στα δυο πόδια μου ) ή για κάποιους το 2019 που πάλευα με τον καρκίνο. Τελικά αυτόν κατάφερα να τον νικήσω , όμως δεν μπορώ να νικήσω τον χρόνο , κουράστηκα είναι η αλήθεια και να παλεύω πλέον ….
Αυτό το άρθρο όμως έχει μόνο ένα σκοπό που δημοσιεύεται και είναι γιατί θέλω να ευχαριστώ κάποιους ανθρώπους στο τέλος αυτής της διαδρομής .
Είναι κάποιοι άνθρωποι που είχα σχεδόν σε όλη μου την καριέρα δίπλα μου.
Τους φυσικοθεραπευτές μου
Χρήστο και Σάκη Γεωργόπουλο καθώς και τον Νίκο Φουφόπουλο που ήταν πάντα εκεί για μένα αλλά και την οικογένεια μου και έκαναν το καλύτερο δυνατό… τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου!
Τον Γαληνό Νικολαΐδη , που με ξέρει από 10 χρόνων παιδί και μαζί του έπαιξα το καλύτερο ποδόσφαιρο της ζωής μου. Υπήρξε ο καλύτερος προπονητής της καριέρας μου με διαφορά .
Τον Βαγγέλη Κουρεντζή πρόεδρο μου στον Ζέφυρο Αιγάλεω , ήταν ο καλύτερος πρόεδρος που είχα και από τους καλύτερους άνθρωπος που γνώρισα στο ποδόσφαιρο , ένας Άνθρωπος που από την τσέπη του μας παρείχε τα πάντα στην ομάδα τότε .
Γιατρούς , φυσικοθεραπευτές, νοσοκομεία , χειρουργεία , απίστευτα ρούχα , μισθούς , μα πάνω από όλα απίστευτες αναμνήσεις και μια παρέα που ακόμα και σήμερα όπου βρεθεί μιλάει για εκείνες τις στιγμές .
Η καλύτερη ομάδα που έπαιξα ποτέ .
Δεν θα ξεχάσω επίσης ποτέ πως με έδωσε ελεύθερο στο Χαϊδάρι μετά από απαίτηση μου και μου ζήτησε να συναντηθούμε γιατί ήθελε να μου μιλήσει , τότε γεμάτος καμάρι μου έδωσε 2000 ευρώ στο χέρι δώρο και μου είπε πως ελπίζει να με δει μια μέρα στην τηλεόραση σε μεγάλη ομάδα να τον κάνω περήφανο .
Θέλω επίσης να ευχαριστώ τον Θανάση Ψύλλια και το σωματείο της Αλσούπολης για την τιμή που μου έκαναν και με τίμησαν σε έναν από τους τελευταίους μου αγώνες με μια πλακέτα .
Θέλω να πω πως λυπάμαι που δεν κατάφερα να γίνω ποτέ ο παίχτης που είχα ονειρευτεί πως θα γίνω , αδίκησα τις προοπτικές μου και από μόνος μου ορισμένες φορές είναι η αλήθεια, για πολλούς λόγους .
Όμως ευχαριστώ Τον Θεό για κάποιες πολύ όμορφες στιγμές γεμάτες χειροκροτήματα που μου χάρισε και θα θυμάμαι για πάντα !
Ευχαριστώ όλους εσάς που με χειροκροτήσατε κάποια στιγμή και όλους εσάς που είπατε μια καλή κουβέντα για εμένα κάποτε, από τα βάθη της καρδιάς μου .
Τέλος θα πω πως πιο πολύ λυπάμαι για το ποδόσφαιρο, γιατί εκτός από εμένα ούτε αυτό υπήρξε πότε το άθλημα που ονειρευόμασταν πως είναι όταν ήμασταν παιδιά και παίζαμε στις αλάνες και στα παιδικά πρωταθλήματα. Ελπίζω με τα χρόνια αυτή η κατάντια και η σαπίλα των ανθρώπων που το ορίζουν να αλλάξει και τα νέα παιδιά που έρχονται να το γεμίσουν αλήθεια , μπέσα , ειλικρίνεια , τεχνογνωσία και στήριξη των αθλητών σε κάθε τους ανάγκη αγωνιστική αλλά και εξωαγωνιστική, και να γίνει ένα άθλημα γεμάτο αγάπη , πίστη , ελπίδα και χαρά για τους αθλητές του αλλά και για τον κόσμο που το ακολουθεί .

Να είστε όλοι καλά , να έχετε υγεία και να θυμάστε πως στο τέλος της ημέρας δεν μετράει πραγματικά αν έχασες ή κέρδισες έναν αγώνα..
Αλλά το πόσο προσπάθησες να γίνεις καλύτερος από τον χθεσινό εαυτό σου .
Οι πραγματικοί πρωταθλητές είναι αυτοί που δεν τα παρατάνε ΠΟΤΕ..
Ακόμα και όταν χάνουν και ξανά χάνουν!
Το ίδιο ισχύει και εντός αλλά και εκτός των γραμμών !
Σταύρος Παναγιωτάκης