Συνέντευξη Μιχάλη Σηφάκη

Περήφανος που αποτελεί μέλος αυτής της ομάδας και ανακουφισμένος από το αίσιο τέλος μίας πολύ δύσκολης χρονιάς, ο Μιχάλης Σηφάκης με προσωπική του δήλωση τοποθετείται για όλα:

”Δόξα τω Θεώ μια ακόμα χρονιά τέλειωσε με την ομάδα μας να πετυχαίνει το στόχο της για ακόμα μια αγωνιστική περίοδο. Αυτό μου δίνει μια ευκαιρία να πω αρκετά πράγματα ώστε να μην υποτιμήσει κανείς την φετινή υπερπροσπάθεια, λέγοντας πως ”δεν έγινε και τίποτα φοβερό…μια ομάδα έπεφτε μόνο και τη γλυτώσαμε κυριολεκτικά στο τέλος”.

Όσοι είναι κοντά στην ομάδα τα γνωρίζουν αλλά θα πρέπει να τα μάθουν και αυτοί που αρέσκονται στην εύκολη και την εξ’ αποστάσεως κριτική, βλέποντας την ομάδα για 90 λεπτά μια Κυριακή, μαθαίνοντας απλά ένα αποτέλεσμα ή διαβάζοντας μια εφημερίδα. Φυσικά ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα του Ηλυσιακού είναι ο κόσμος του! Με το ρομαντισμό τους, την αγνή αγάπη τους για την ομάδα και το ίδιο το άθλημα.
Λάθη έχουν γίνει και θα συνεχίσουν να γίνονται απ’ όσους είναι ζωντανοί και προσπαθούν να πετύχουν κάτι. Δεν είμαι εγώ αυτός ο οποίος θα ασκήσει κριτική σε παράγοντες,παίχτες,προπονητές,φροντιστές,φιλάθλους,διαιτητές,λλες ομάδες…
Μπορώ όμως να αναφέρω μερικά πράγματα τα οποία μου δίνουν τα εχέγγυα να θεωρώ άκρως επιτυχημένη τη φετινή χρονιά. Γιατί μια χρονιά όπου:
-Για σχεδόν 4 μήνες είχαμε μόνο 10 μπάλες να κάνουμε προπόνηση και αυτές ποιοτικά, ήταν κατάλληλες για να παίζουν τα παιδιά στις αλάνες. Τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα, αν αναλογιστεί κανείς ότι 4 από αυτές χρειάζονταν στους τερματοφύλακες για να κάνουν την προπόνηση τους, αφήνοντας μόλις 6 μπάλες στην διάθεση της υπόλοιπης ομάδας. Μετά απο πρωτοβουλία των παιχτών και οικονομική στήριξη απο τον κ. Περιμένη η ομάδα πηρε 10 κατάλληλες μπάλες προκειμένου να βελτιωθεί λίγο η κατάσταση και να μπορούμε να κάνουμε σωστά προπόνηση. Δεν ήταν λίγες οι φορές όπου ποδοσφαιριστές της ομάδας άφηναν την προπόνηση, προκειμένου να τρέξουν έξω απο το γήπεδο για να μη χάσουμε μια από τις πολύτιμες μπάλες που είχαμε στη διάθεση μας!
-Κάναμε προπόνηση σε ενα άθλιο και επικίνδυνο για την ίδια την υγεία μας, πλαστικό γήπεδο στο Γουδί. Σχεδόν όλοι οι τραυματισμοί που είχαν τα παιδιά κατά τη διάρκεια της χρονιάς οφείλονται σε αυτό το απαράδεκτο γήπεδο. Στο ένα τέρμα έχει φύγει μέρος της μοκέτας και φαίνεται το τσιμέντο. Και όμως όλοι παλεύαμε καθημερινά σε αυτό για να βελτιώσουμε την ατομική μας εικόνα και απόδοση αλλά και αυτή την ιδίας της ομάδας. Εάν έπεφτε ή έστω έτρεχε σε αυτό το γήπεδο ένας από τους ‘’κριτές μας’’…δεν θα ξανασηκωνόταν ή θα ήθελε 10 μήνες φυσικοθεραπεία.
-Το αμέσως επόμενο γήπεδο που είχαμε στη διάθεση μας, ήταν 10 λεπτά περπάτημα απο τα αποδυτήρια μας….κουβαλώντας την ιδιά στιγμή μπάλες, φανελάκια, κώνους, νερά, εμπόδια και ότι άλλο χρειαζόμασταν στην εκάστοτε προπόνηση. Δεν υπήρχε η δυνατότητα για μετακινούμενες εστίες και χρησιμοποιούσαμε ως δοκάρια, σκουπιδοτενεκέδες για την μια απο τις δυο εστίες.
-Όταν με το καλό επιστρέφαμε, κάναμε το σταυρό μας μήπως και είχε ζεστό νερό για να κάνουμε μπάνιο. Άλλες φορές δεν είχε πετρέλαιο, άλλες δεν είχε προλάβει να ζεσταθεί το νερό και άλλες προλάβαιναν μόνο 7-8 άτομα να κάνουν μπάνιο με ζεστό νερό και όλοι οι υπόλοιποι με κρύο. Με κρύο….είτε ήταν Δεκέμβριος είτε Αύγουστος.
-Για τις πρώτες 4-5 αγωνιστικές δεν είχαμε ρούχα αποστολής, πηγαίνοντας στους αγώνες με ρούχα προηγουμένων ετών(όσοι είχαν) ή με πολιτικά, τα οποία προσπαθούσαμε να ταιριάζουν χρωματικά, προκειμένου να μην έχουμε την εικόνα οίκου ανοχής.
-Κάναμε προπονήσεις το μεγαλύτερο μέρος του χειμώνα χωρίς αντιανεμικά/αδιάβροχα. Έξω είχε 0 βαθμούς και βάζαμε κοντομάνικο, εάν δεν έφταναν τα φούτερ. Ευτυχώς αυτό λύθηκε στη πορεία. Δεν είχαμε κάλτσες για να κάνουμε προπόνηση και οι παίχτες έκαναν τους υπουργούς οικονομικών, προσπαθώντας μήπως βγουν τα κουκιά για κάλτσες καθώς και φαρμακευτικό υλικό.
-Κανένας μα κανένας ποδοσφαιριστής της ομάδας δεν ήταν ασφαλισμένος και ρίσκαρε την υγειά του σε κάθε προπόνηση αλλά και σε κάθε αγώνα, σε άκρως επικίνδυνους αγωνιστικούς χώρους. Ευτυχώς οι άνθρωποι της ομάδας όσες φορές χρειάστηκε κάλυψαν τα έξοδα.
-Όλη αυτή η υπερπροσπάθεια έγινε μη έχοντας φυσική έδρα….παίζοντας τη μια αγωνιστική σε κακό πλαστικό και την άλλη σε κάκιστο αγωνιστικό χώρο με φυσικό χόρτο, όπου δεν μπορούσες καν να περπατήσεις χωρίς να ανησυχείς για τα πόδια σου.
-Με όλες αυτές τις αλλαγές σε διοικητικό επίπεδο υπήρχαν παίχτες οι οποίοι ήταν απλήρωτοι για 3 και 4 μήνες. Όταν μιλάμε για απλήρωτους παίχτες μιλάμε σε πολύ μεγάλο βαθμό για τα οδοιπορικά….οι καλές εποχές πέρασαν. Όταν λοιπόν είσαι πίσω στη μισθοδοσία 3 και 4 μήνες αλλά συνεχίζεις να αγωνίζεσαι για την ομάδα σου, σημαίνει οτι αυτά τα χρήματα τα έχεις βάλει απο την ίδια σου την τσέπη και τα στερείς απο την οικογένεια σου ή την προσωπική σου ζωή, προκειμένου να είσαι συνεπής στις υποχρεώσεις της ομάδας.
-Αλλάξαμε 4 προπονητές. Όσοι γνωρίζουν τα βασικά του ποδοσφαίρου γνωρίζουν οτι το να περάσει ο κάθε προπονητής τη φιλοσοφία του μπορεί να χρειαστούν μήνες και σιγουρά μια προετοιμασία. Όταν μάλιστα, απο την προηγούμενη χρονιά αγωνίστηκαν κατά τη διάρκεια της φετινής σεζόν μόλις 3(ίσως 4 ανα διαστήματα) παίχτες, τότε τα πράγματα είναι ακόμα δυσκολότερα. Κάθε φορά που έφευγε ένας απο τους τρεις πρώτους προπονητές, κλήθηκαν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές να κάνουν τους γυμναστές, τους προπονητές μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Προσπαθούσαμε εμείς οι ίδιοι να αποκλείσουμε την εικόνα διάλυσης.
-Όταν στο διπλό το οποίο κάναμε στη Ρόδο, μη έχοντας τη δυνατότητα για ξενοδοχείο, είχαμε ξυπνήσει όλοι απο τις 06.30 το πρωί και είμασταν στο πόδι μέχρι τις 17.00 το απόγευμα όπου και ξεκίνησε το παιχνίδι.
-Όλοι μας κατά τη διάρκεια της χρονιάς κάναμε τους πατεράδες, τους αδερφούς, τους ψυχολόγους, τους παράγοντες μεταξύ μας…Έτσι δείχναμε για ακόμα μια φορά ποσό οικογένεια είναι ο Ηλυσιακός.
-Κάθε Κυριακή καλούμασταν να υπερβάλουμε εαυτούς. Ειδικά όταν τις τελευταίες αγωνιστικές μερικοί αποκτούσαν απέναντι μας κίνητρα/κούτελο/παντελόνια και την αμέσως επόμενη Κυριακή γινόντουσαν ξανά αδιάφοροι, φόραγαν σορτσάκια ή ήθελαν να κάνουν rotation. Φυσικά υπήρχαν και εξαιρέσεις, στις οποίες πραγματικά αξίζουν συγχαρητήρια και σεβασμό απο τη πλευρά μας.
-Οι τραυματισμοί λόγω των παραπάνω συνθήκων μας αφήσαν σε αρκετές προπονήσεις με μόλις 13-14 ποδοσφαιριστές. Όχι μόνο δίτερμα δεν συμπληρώναμε για να παίξουμε αλλά ούτε καν τακτική δεν μπορούσαμε να κάνουμε. Ευκαιρίας δοθείσης να υπενθυμίσω πως στο πρώτο παιχνίδι με τον Ιαλυσό αγωνιστήκαμε στην επίθεση με ένα παιδί που ήταν αμυντικός και μάλιστα όταν ο μονός που είχαμε τραυματίστηκε, παίξαμε 60-70 λεπτά χωρίς επιθετικό. Υπήρξε ματς όπου συμπληρώναμε 18αδα συμπεριλαμβάνοντας σε αυτή τραυματίες και δεν είχαμε αλλαγές κατά τη διάρκεια του αγώνα.
-Οι άνθρωποι της διοίκησης προς τιμήν τους, δεν έχουν καμία σχέση με παρασκήνια, σκοτάδια και άλλες διαδικασίες, προκειμένου να μας κάνουν και εμάς ξαφνικά υπερομάδα!

Όταν έχεις λοιπόν να ξεπεράσεις όλα τα παραπάνω, μόνο εύκολη χρονιά δεν την λες.
Αυτά τα αναφερω οχι για να μας λυπηθεί κάποιος…όχι για να βρω δικαιολογίες…όχι να γίνω μεμψίμοιρος. Μόνο για να ενημερώσω ή να υπενθυμίσω όλα αυτά, στους ελάχιστους οι οποίοι θέλουν να ασκήσουν κριτική. Πριν μειώσετε ή ισοπεδώσετε παίχτες, διοίκηση, προπονητές, γυμναστές και όσους υπερέβαλαν εαυτούς…απλά λάβετε υπόψιν σας τα παραπάνω.
Στην εποχή στην οποία ζούμε όλες σχεδόν ομάδες της χώρας αντιμετωπίζουν προβλήματα και δεν λειτουργούν μέσα στα ιδανικά πλαίσια. Ο φετινός Ηλυσιακός όμως, μερικά απο αυτά που αντιμετώπισε και μάλιστα με επιτυχία, δεν τα αντιμετώπισαν ούτε ερασιτεχνικά σωματεία. Τα παιδιά λειτουργήσαν άκρως επαγγελματικά σε τελείως ερασιτεχνικά δεδομένα. Όσα παιδιά έμειναν στην ομάδα πάρα τις δυσκολίες κάνοντας προσωπικές θυσίες ώστε να σώσουν την ομάδα, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια/εκτίμηση/αναγνώριση.

Φυσικά συγχαρητήρια αξίζουν σε αυτούς τους 400-500 φίλαθλους οι οποίοι ήταν πάντα κοντά στην ομάδα ανεξάρτητα απο το αποτέλεσμα. Εκείνοι οι οποίοι καταλάβαιναν τις δυσκολίες, τις οποίες αντιμετωπίζει ο σύλλογος αλλά και οι ίδιοι ο παίχτες και το μόνο που είχαν να προσφέρουν, ήταν αυτό το οποίο είχαμε και μεγάλη ανάγκη….το χειροκρότημα τους. Εκείνοι που ήρθαν στον Άγιο Δημήτριο, στην Ηλιούπολη και στα Σούρμενα όταν παίζαμε εκτός έδρας σε μόνιμη βάση και στο τέλος του παιχνιδιού είχαν μόνο να προσφέρουν στήριξη στην ομάδα και να δώσουν κουράγιο για τα επόμενα παιχνίδια. Εκείνοι που έκαναν την Ραφήνα να μοιάζει με του Ζωγράφου. Εκείνοι οι οποίοι πίστευαν οτι αυτοί οι ‘’λίγοι’’ αθλητές, στο τέλος θα κατάφερναν το στόχο τους και μας στήριζαν έμπρακτα. Μας δώσατε πιο πολύ κουράγιο απ’ όσο μπορείτε να φανταστείτε και ευχαριστούμε γι’ αυτό.

Συγχαρητήρια αξίζουν και σε όλους τους ανθρώπους οι οποίοι έβαλαν έστω και ένα ευρώ στην ομάδα, σε αυτές τις δύσκολες μέρες που ζούμε όλοι. Είτε απο το πόστο της διοίκησης, είτε του αγνού φιλάθλου. Τους τελευταίους δυο μήνες οι άνθρωποι της ομάδας λειτούργησαν εξαιρετικά και πραγματικά η ομάδα έβγαλε υγεία, μετα από πολύ καιρό. Έγινε τεράστια προσπάθεια από τον Κύριο Λόη αλλά και τον Κύριο Σαρλάνη για να πληρωνόμαστε το τελευταίο διάστημα σχεδόν κάθε δυο εβδομάδες, έστω και από λίγα χρήματα, προκειμένου να υπάρξει καλό κλίμα στην ομάδα αλλά και βοήθεια όσον αφορά στο πρακτικό κομμάτι. Το ίδιο ισχύει και για τον Κύριο Περιμένη ο οποίος έβαλε χρήματα και εκείνος μέχρι την ώρα που αποχώρησε. Σε αυτούς τους ανθρώπους ανήκει ενα τεράστιο κομμάτι απο αυτή την επιτυχία, όσο μικρή και αν ηχεί στα αυτιά κάποιων, ισχυριζόμενοι πως έπεφτε μόνο μια ομάδα. Οι άνθρωποι κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν/αναλάβουν δεδομένα στην ομάδα τα οποία όχι μόνο δεν είχαν δεχθεί αλλά ούτε καν γνώριζαν…και όμως έμειναν δίπλα σε εμάς και στην ομάδα. Γιατί μπορεί να έγινε αναφορά στα τόσα προβλήματα, αλλά υπήρχαν και σημεία στα οποία επέδειξαν συνέπεια και οργάνωση, όπως ως ελάχιστο παράδειγμα το να πάμε αεροπορικώς στα δυο σημαντικότατα ματς της Ρόδου και στο τελευταίο να έχουμε στη διάθεση μας και δωμάτια σε ξενοδοχείο.

Τα λάθη τα οποία έγιναν…έγιναν και ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Θεωρώ πως όλοι μας πήραμε τεράστια μαθήματα από αυτά τα παθήματα και τώρα καλούμαστε να δείξουμε πόσο έξυπνοι είμαστε και να μην τα επαναλάβουμε την επόμενη χρονιά, η οποία εκτός από ενδιαφέρουσα θα είναι και πάρα πολύ δύσκολη.

Προσωπικά θεωρώ σημαντικό, να συνεχίσουν αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι έμειναν κοντά στην ομάδα κάνοντας τεράστια προσπάθεια και συμβάλλοντας τα μέγιστα στην επίτευξη του στόχου. Να επιστρέψουν κάποιοι οι οποίοι αποχωρήσαν πρόσφατα αλλά μπορούν να προσφέρουν τεράστια πράγματα στο σύλλογο διότι έχουν πλανά και όνειρα/όραμα γι’ αυτόν και γιατί όχι 1-2 νέα πρόσωπα τα οποία θα σταθούν δίπλα τους.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω δημοσιά τους συμπαίχτες μου για την αυταπάρνηση που επέδειξαν, τις θυσίες τις οποίες έκαναν προκειμένου να βοηθήσουν την ομάδα. Το οτι ξεχνούσαν τα προβλήματα, δείχνοντας πως η οικογένεια του Ηλυσιακού είναι πάνω απο εγωισμούς/πρόσωπα. Τον τρόπο που χειρίστηκαν τα τεράστια ζητήματα που αντιμετωπίσαμε κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Για ακόμα μια χρονιά ο ΗΛΥΣΙΑΚΟΣ είχε τρομερά ‘’αποδυτήρια” αλλά και χαρακτήρες παιχτών.

Με σεβασμό και εκτίμηση,
Σηφάκης Μιχάλης