Το ξεχωριστό αντίο του Πάλογλου

Ήξερε πως ήταν το τελευταίο παιχνίδι με την αγαπημένη του ομάδα. Γνώριζε πως για τελευταία φορά, θα φορούσε τη φα- νέλα που αγάπησε όσο κανείς άλλος στη ζωή του και πως τους συμπαίκτες του μέσα στον αγωνιστικό χώρο, δεν θα είχε τη δυνατότητα να τους ξαναδεί. Η καρδιά του πήγε να σπάσει, τα πόδια του μετά βιας τον συγκρατούσαν, η συγκίνηση ήταν έντονη… Αισθάνονταν όπως την πρώτη φορά, τότε που νεαρός και αμού- στακος φόρεσε τη φανέλα και μπήκε μέσα στον αγωνιστικό χώρο για να τους… «φάει» όλους. Από τότε μέχρι σήμερα πέρασε μια ολόκληρη ζωή, γεμάτη συγκινήσεις εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου… Ήταν μια πορεία γεμάτη συγκι- νήσεις, αγώνα, προσπάθεια και αγωνία… Δεν θέλει να ξεχάσει τίποτε και κανέναν… Θέλει να τους θυμάται όλους από το πρώτο παιχνίδι μέχρι χθες το τελευταίο… Που όμως δεν ήταν μόνος… Ήταν όλοι κοντά και δίπλα του… Η ποδοσφαιρική του οικογένεια, ο ΓΣ Αργυρούπολης τον τίμησε, έτσι όπως έπρεπε κι έτσι όπως επιβάλει η δεοντολογία των εραστών της μπάλας. Με όλη τη μεγαλοπρέπεια που αρμόζει σε μια τόση μεγάλη ποδοσφαιρική προσωπικότητα και έτσι όπως έπρεπε να την εισπράξει ένα πρόσωπο που όλα αυτά τα χρόνια δίδαξε ήθος, τα- πεινότητα και ποδοσφαιρική καλοσύνη! Το αθηναϊκό ποδόσφαιρο γίνεται πιο φτωχό σε ήθος… Ένας ακόμη παίκτης που με την παρουσία του πρόσθεσε αυτό το κάτι, ώστε η αθηναϊκή ποδοσφαιρική κοινότητα να δυναμώσει και να γίνει πιο ποιοτική, σίγουρα θα λείψει… Οι αγωνιστικοί χώροι χάνουν έναν ποδοσφαιριστή που σφράγισε κατά τον καλύτερο τρόπο, το άθλημα της μπάλας… Το Αθλητικό Πνεύμα μίλησε με τον υπέροχο αυτό πο δοσφαιριστή και άνθρωπο, ώστε να μας μείνει ένα ακόμη ενθύμιο από τη σεμνή και ταπεινή, αλλά γεμάτη δράση ποδο- σφαιρική του καριέρα, και είπε τα εξής: «Φεύγω γεμάτος χαρές αλλά λύπες. Μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς άξιους, αλλά και το αντίθετο ανθρώπους, Με τους πρώτους βελτίωσα όσο περισ- σότερο μπόρεσα τον εσωτερικό μου κόσμο, ενώ με τους δεύτερους απέφυγα τις κακοτοπιές… Σε ένα άθλημα δύσκολο και σκληρό προσπάθησα να είναι κύριος και το παράδειγμα προς μίμηση, τόσο εντός του αγωνιστικού χώρου, όσο και εκτός. Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η φιλο- σοφία μου… Λυπάμαι που θα αποχωρι στώ το άθλημα που αγαπώ από μικρό παιδί, όμως καταλαβαίνω πως όλα έχουν κι u941 ένα τέλος. Παράλληλα χαιρομαι πως το δικό μου τέλος ήρθε μέσα σε μια πραγμα- τική ποδοσφαιρική οικογένεια, όπου όλοι μας, ήμασταν δεμένοι μεταξύ μας, με κα- νόνες και συμπεριφορές που σπάνια θα δει κανείς σε ομάδα. Θέλω να ευχαρι- στήσω όλους και όσοι με κάθε τρόπο μοιράστηκαν μαζί μου αυτό το υπέροχο – θείο ταξίδι με το ποδοσφαιρικό τρένο, που θα θυμάμαι για πάντα, όσα χρόνια κι αν περάσουν».