Η κρίση των κομμάτων εξουσίας και τα σενάρια για Οικουμενική κυβέρνηση υπό τον Γ.Στουρνάρα

Η ραγδαία επιδείνωση της οικονομικής κρίσης, η δραματική αύξηση του κόστους διαβίωσης και η εντεινόμενη ανισοκατανομή του εισοδήματος, των  φορολογικών βαρών και του πλούτου, οδηγούν με αυξανόμενους ρυθμούς τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού στην γκρίζα ζώνη των υλικών στερήσεων και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Το καθοδικό σπιράλ της φτωχοποίησης συμπαρασύρει και την μικρο-μεσαία  διαστρωμάτωση ενώ ο βίαιος εκτοπισμός των πληβείων από τον ‘’Παράδεισο’’ της αφθονίας και της κατανάλωσης, εκτινάσσει στην στρατόσφαιρα τους δείκτες της δυσφορίας και της αγανάκτησής τους.

Τα κύματα οργής απέναντι στη κυβέρνηση, πολλαπλασιάζονται και μεταλλάσσονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε καθολική αμφισβήτηση και απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των θεσμών της συντεταγμένης Πολιτείας.

Η ανησυχία και ο φόβος για κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού, εντείνονται και από τα ποιοτικά ευρήματα των μυστικών δημοσκοπήσεων που καταγράφουν την εδραιωμένη πεποίθηση  των πολιτών, ότι ο βιο-ιστορικός κύκλος των κομμάτων εξουσίας της μεταπολίτευσης και της μνημονιακής περιόδου, οδεύει προς την ολοκλήρωσή του .

Ενδεικτικά στην κατεύθυνση αυτή είναι τα ποσοστά στις μετρήσεις κοινής γνώμης του ΠΑΣΟΚ(12%) και του ΣΥΡΙΖΑ(7%) –θυμίζουν τους μικρομεσαίους και μη προνομιούχους Έλληνες του Α.Παπανδρέου-ενώ και η Ν.Δ.(21,7%) αν και διασώζεται προσωρινά λόγω εξουσίας- δίνει μάχη για να αποφύγει τον υποβιβασμό στην κατηγορία των ‘’φθαρμένων πολιτικών προϊόντων’’.

Η αρνητική αξιολόγηση των πολιτών και η έμπρακτη αποδοκιμασία τους, με τη μαζική και επαναλαμβανόμενη αποχή από τις κάλπες σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, έχει σημάνει κόκκινο συναγερμό στις ‘’δεξαμενές σκέψης’’ της επιχειρηματικής ελίτ που αναζητούν εναγωνίως αντίδοτο στην πολιτική χρεοκοπία του δικομματισμού.

Τα υβριδικά πολιτικά σχήματα  και τα εναλλακτικά μοντέλα διακυβέρνησης -με βάση τον ‘’διπολισμό’’- προκρίνονται ως βασικά ”εργαλεία” παρέμβασης και αναμόρφωσης του  πολιτικού συστήματος, που μπορούν να εγγυηθούν στο μέλλον και την συστημική ευστάθεια.

Στην παρούσα συγκυρία επιλέγεται, ως μια πρώτη γραμμή άμυνας στην πολυεπίπεδη κρίση, η ενεργοποίηση του σχεδίου ανασύστασης και ανασύνθεσης της Κεντρο-αριστεράς και του ‘’προοδευτικού πόλου’’ υπό την ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα επιχειρήσει μετά την ανάδειξη του νέου ή της νέας προέδρου του να δώσει πολιτική διέξοδο και έκφραση στην οξύτατη κοινωνική δυσαρέσκεια.

Η παταγώδης αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να εκπροσωπήσει τα λαϊκά στρώματα και ο πολιτικός αυτοχειριασμός του -η νέα διάσπαση είναι προ των πυλών- τον έχουν θέσει οριστικά εκτός του παιγνίου της ηγεμονίας και της διαμόρφωσης των συσχετισμών στον προοδευτικό  χώρο.

Στον βαθμό που η ανταπόκριση των πολιτών στο νέο σοσιαλδημοκρατικό σχέδιο δεν είναι η προσδοκώμενη και καταδειχθεί ότι το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα αλλά το πολιτικό προϊόν και το περιεχόμενό του– απαρχαιωμένη ιδεολογικοπολιτική  ατζέντα με ‘’αναλογικές’’ απαντήσεις σε ένα ψηφιακό κόσμο- η πολιτική κυριαρχία του Κ. Μητσοτάκη παρά την μεγάλη δημοσκοπική  φθορά της Ν.Δ. αλλά και του ιδίου, δεν θα απειληθεί.

Το πιθανότερο σενάριο στην εξέλιξη αυτή, είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης στις κάλπες των Εθνικών εκλογών να κόψει πρώτος το νήμα αλλά να υποχρεωθεί λογω ενισχυμένης αναλογικής, σε μια κυβερνητική συγκατοίκηση με ένα από τα κόμματα που κινούνται στο άκρο-δεξιό τμήμα του πολιτικού φάσματος.

‘’Συγκολλητική’’ ουσία του εγχειρήματος της κυβερνητικής συνεργασίας θα αποτελέσει το μεταναστευτικό ζήτημα το οποίο, μετά την απόφαση της Γερμανίας για κλείσιμο των συνόρων της, αναμένεται να οξυνθεί τα επόμενα χρόνια και να επηρεάσει άμεσα την Ελλάδα.

Το κρίσιμο ερώτημα ωστόσο είναι, εάν η κυβερνητική συνεργασία δύο κομμάτων -Ν.Δ. με την ‘’ΦΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗΣ’’ λ.χ.- θα εξασφαλίζει τους 151 βουλευτές.

Εάν χρειαστεί και τρίτο κόμμα από την υπερσυντηρητική, εθνικιστική δεξιά τότε είναι βέβαιον, ότι θα υπάρξει αδιέξοδο καθότι στην εξίσωση θα προστεθούν και οι γεωπολιτικές ‘’αναγνώσεις’’ στρατηγικών παικτών, με δικαίωμα βέτο.

Στο πολιτικό σκηνικό μοιραία θα επικρατήσουν συνθήκες ραγδαίας ρευστοποίησης με προφανή τον κίνδυνο της ακυβερνησίας και της ‘’Ιταλοποίησης’’ .

H τελική λύση σύμφωνα με τους συστημικούς στρατηγικούς αναλυτές δεν μπορεί να είναι άλλη από τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης ευρείας συνεργασίας ή μιας Οικουμενικής Κυβέρνησης, προκειμένου να αντιμετωπιστούν κρίσιμα οικονομικά και Εθνικά ζητήματα και να οδηγηθεί η χώρα σε εύλογο χρονικό διάστημα σε νέες εκλογές.

Στο τραπέζι των σεναρίων για την θέση του επικεφαλής σε μια κυβέρνηση ευρείας αποδοχής, σε έκτακτες συνθήκες, περίοπτη θέση καταλαμβάνει σύμφωνα με αξιόπιστες συστημικές πηγές το όνομα του Γιάννη Στουρνάρα, κορυφαίου τραπεζίτη και διοικητή της Τράπεζας τη Ελλάδος-αν και ο ίδιος στο παρελθόν έχει δηλώσει οτι δεν τον απασχολεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Η θητεία στην Τ.τ.Ε του Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος είναι αποδεκτός από όλα τα κέντρα λήψεως των αποφάσεων σε Ευρώπη και Αμερική, λήγει τον Ιούνιο του 2026 ενω οι Εθνικές εκλογές θα γίνουν πλην απροόπτου, τον Ιούνιο του 2027