Συνέντευξη της Νικολέτας Κρητσιμηλιού

Η Νικολέτα Κρητσιμηλιού είναι προπονήτρια στις Ακαδημίες της Δάφνης Π.Φαλήρου. Παράλληλα αγωνίζεται στην Αθηναϊκή Αγίου Δημητρίου, ενώ ασκεί και το επάγγελμα της γυμνάστριας. Από μικρή κατάλαβε ότι η «στρογγυλή θεά» θα γινόταν η καλύτερή της φίλη. Αποφοίτησε από τα ΤΕΦΑΑ με ειδικότητα το ποδόσφαιρο, ενώ στη συνέχεια πήρε το δίπλωμα UEFA C, για να μπορεί να προπονεί μικρά παιδιά. Στη Δάφνη Π.Φαλήρου είναι στην άκρη του πάγκου στις Κ8 και Κ10, ενώ στο παρελθόν έχει περάσει από την Λαύρα Αργυρούπολης, την Αθηναϊκή, αλλά και τα κορίτσια της Ολυμπιάδας Υμηττού. Όσον αφορά την παρουσία της μέσα από τις τέσσερις γραμμές, αγωνίζεται ως δεξί μπακ και εξτρέμ. Εχει περάσει από την Καλλιθέα, την Λαύρα Αργυρούπολης και την Ολυμπιάδα πριν βρεθεί στην ομάδα που είναι σήμερα.

Η Νικολέτα μιλά στο site της ομάδας μας, για τη ζωή της στα γήπεδα, την απόφασή της να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στα πρώτα της βήματα.

– Πώς μια κοπέλα επιλέγει να ασχοληθεί, αρχικά ως παίκτρια και στη συνέχεια ως προπονήτρια το ποδόσφαιρο, σε σχέση με άλλα ομαδικά αθλήματα, όπως το μπάσκετ, το βόλεϊ ή το πόλο;

«Από την ηλικία των 4 ετών ασχολήθηκα με πολλά αθλήματα όπως ενόργανη και ρυθμική γυμναστική, μπάσκετ, βόλεϊ και στίβο. Έκανα πολλά χρόνια ενόργανη αλλά τελικά με κέρδισε το ποδόσφαιρο, όπου και έπαιζα στο σχολείο με τα αγόρια. Από το δημοτικό ήξερα ότι θέλω να γίνω γυμνάστρια ώσπου έφτασε εκείνη η ώρα να επιλέξω την ειδικότητα και δεν ήταν άλλη από το ποδόσφαιρο. Ήταν από τα μοναδικά αθλήματα που το ευχαριστιόμουν και ανυπομονούσα να παίξω αλλά και να το διδάξω στους νέους ποδοσφαιριστές. Για αυτό και επέλεξα να γίνω προπονήτρια».

– Όταν πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο, ποιες ήταν οι πρώτες αντιδράσεις των δικών σου ανθρώπων;

«Μπορώ να πω ότι μόνο ο πατέρας μου συμφώνησε και χάρηκε με την απόφαση μου αυτή και ήταν αυτός που μου βρήκε τη 1η γυναικεία ομάδα μου την Καλλιθέα και μέχρι και σήμερα έρχεται και με βλέπει στους αγώνες. Η μητέρα μου από την άλλη δεν έχει έρθει ποτέ και από την πρώτη μέρα που το αποφάσισα μου λέει να σταματήσω γιατί φοβάται μη χτυπήσω. Να μη παραλείψω τα σχόλια των υπόλοιπων συγγενών όπως αγοροκόριτσο κλπ.»

– Πόσο εύκολο είναι για μια κοπέλα να εισχωρήσει σε έναν χώρο, που τουλάχιστον στην Ελλάδα είναι ανδροκρατούμενος;

«Είναι αρκετά δύσκολο και ειδικά αν δεν σε γνωρίζουν. Βέβαια πιστεύω ότι σιγά σιγά αρχίζει και φεύγει αυτό το κατεστημένο αφενός διότι προωθεί τις γυναίκες η UEFA και αφετέρου ολοένα και περισσότερες ερασιτεχνικές ομάδες ψάχνουν γυναίκες προπονήτριες ειδικά για τις μικρές ηλικίες».

– Είσαι παράλληλα και προπονήτρια στις Ακαδημίες της Δάφνης Π.Φαλήρου, αλλά και παίκτρια στην Αθηναϊκή Ένωση. Πώς συνδυάζονται και τα δύο, κυρίως όσον αφορά την πίεση του χρόνου;

«Κάθε χρόνο λέω ότι θα σταματήσω να παίζω λόγω φόρτου εργασίας και πίεσης. Αλλά το ποδόσφαιρο είναι σαν ναρκωτικό. Δύσκολο να το κόψεις. Και όταν αγαπάς κάτι θυσιάζεσαι. Θέληση να υπάρχει και όλα γίνονται».

– Πόσο πίσω βρίσκεται το ποδόσφαιρο γυναικών στην Ελλάδα σε σχέση με την Ευρώπη, αλλά και τις ΗΠΑ;

«Βρίσκεται δυστυχώς πολύ πίσω. Φυσικά υπάρχει πρόοδος γιατί πλέον πολλά κορίτσια ασχολούνται με το συγκεκριμένο άθλημα. Το τεράστιο πρόβλημα μας είναι η ελλιπής υποδομή (γήπεδα), και η προβολή του αθλήματος στα ΜΜΕ. Διάθεση υπάρχει, τους κατάλληλους ανθρώπους πρέπει να βρούμε».

– Έχεις αντιμετωπίσει σε κάποια από τις ομάδες που εργάστηκες στο παρελθόν καχυποψία από τους άνδρες συναδέλφους σου;

«Δεν είχε πέσει κάτι στην αντίληψη μου αλλά σίγουρα πίσω από την πλάτη μου θα λέγονταν αρκετά».

– Πώς είναι να συνεργάζεσαι με παιδιά και βέβαια ποια είναι η δική τους αντίδραση, αλλά κυρίως των γονέων όταν βλέπουν ότι δεν θα έχουν προπονητή αλλά προπονήτρια;

«Ομολογώ ότι την πρώτη χρονιά που ήρθα στη Δάφνη ήταν πολύ δύσκολα. Δεν είχα πολλά παιδιά γιατί προφανώς δε με εμπιστεύονταν οι γονείς. Την επόμενη χρονιά φάνηκε η δουλειά μου και όλα άλλαξαν με αποτέλεσμα όλα τα τμήματα μου να είναι γεμάτα. Πλέον δεν εκπλήσσει κανέναν γονέα όταν με βλέπει. Μάλιστα κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα πρώτα βήματα στο ποδόσφαιρο πρέπει να γίνονται με μια γυναίκα γιατί ξέρει πως να είναι πιο κοντά στα παιδιά».

– Η Δάφνη αποτελεί όχι μόνο για την περιοχή του Π.Φαλήρου, αλλά γενικά για την ΕΠΣΑ, ομάδα – πρότυπο όσον αφορά τις ακαδημίες της. Ποιος είναι ο τρόπος λειτουργίας και της συνεργασίας μεταξύ των προπονητών των τμημάτων και του τεχνικού διευθυντή του συλλόγου;

«Αρχικά υπάρχει εξαιρετική οργάνωση που σε ελάχιστες ομάδες συναντάς σύμφωνα και με τα λεγόμενα άλλων προπονητών. Υπάρχει καλό κλίμα και συνεργασία μεταξύ των προπονητών οι οποίοι είμαστε κοντά σε αγωνιστική φιλοσοφία εφαρμόζοντας το αγωνιστικό πλάνο και εκτελώντας τον προγραμματισμό που μας έχει δοθεί από τον τεχνικό διευθυντή, Τόλη Πανταζόπουλο, ενώ πίσω από όλα αυτά υπάρχει μια διοίκηση η οποία στηρίζει τη προσπάθεια αυτή και είναι εκεί για να δώσει λύση σε όποιο θέμα προκύψει».

– Πόσα χρόνια είσαι στη Δάφνη και πως έγινε η επαφή με τον σύλλογο;

«Στη Δάφνη είμαι τα τελευταία έξι χρόνια, από το 2013. Η επαφή έγινε από τον νυν τεχνικό μας διευθυντή με τον οποίο συνεργαζόμουν και στην Λαύρα Αργυρούπολης και έτσι με πρότεινε για να εργαστώ στη Δάφνη. Ο τότε υπεύθυνος Βαγγέλης Σάπκας, συμφώνησε, με υποδέχτηκε και τον ευχαριστώ».

– Είσαι κάτοχος UEFA C. Υπάρχουν σκέψεις για το επόμενο βήμα και μέχρι που θα ήθελες να φτάσεις στους πάγκους;

«Με ενδιαφέρει μόνο το παιδικό ποδόσφαιρο και να εξελιχθώ πάνω σε αυτό. Τώρα αν μου δοθεί η ευκαιρία για παραπάνω, γιατί όχι;»